Pays d'Atacora en Natitingou

26 december

Tegen alle Afrikaanse gewoontes in, is Lambert deze morgen gehaast. “On prend l’heure Européenne maintenant, pas l’heure  Africaine”.

Om 6u30 ontbijten en dan zetten we, met een fris windje in de minibus, koers naar het noorden. Stilaan merken we het verschil met het zuiden van Benin: de aarde is minder rood, overal ‘ignam’ te koop langs de weg  i.p.v maniok , veel runderen, termietenheuvels en ook de kledij verandert stilaan want  in het noorden is de Islam meer aanwezig. Dat zien we ook duidelijk aan de vele moskeeën die we voorbijrijden. Tegen de middag bezoeken we een dorpje van een primitieve bevolkingsgroep ‘Taneka Beri’. Onder een brandende zon klimmen we de heuvel op met gids Latif die ons alles leert over dit typisch dorpje dat ontstond in de 9de eeuw en waar de tijd lijkt stil te staan. Henk wordt door 1 van de 3 koningen gezegend (op de knieën), we zien opnieuw voodoo altaartjes en ronde hutjes met strooien dakjes. In het dorpje is men blijkbaar ook gespecialiseerd in geneeskrachtige planten en kruiden, ze hebben er onlangs een consultatieruimte opgericht en blijkbaar komen er af en toe wetenschappers uit Europa kennis uitwisselen. In dezelfde primitieve traditie organiseren ze ook een soort rechtbank waar de koning en zijn wijzen beslissen over schuld en onschuld. Stokslagen en een hele dag publiek vernederd worden zijn hier blijkbaar de gebruikelijke straffen. Bewoners zagen we niet veel want ze waren kilometers verder bezig met de oogst van hun gewassen. We vernamen dat er in februari een grote ceremonie is voor de mannen die 25 geworden zijn en die bij deze gelegenheid besneden worden. We zagen er 2 zich voorbereiden op deze ceremonie in traditionele klederdracht, kleurrijke haartooien en beschilderd als krijgers. Bij het verlaten van het dorpje lieten we Remi bijna achter, want een plaatselijke vrouw wou met hem trouwen en misschien zou hij dan wel tot koning gekroond worden… We kunnen haar afwimpelen maar met de tientallen kinderen die hand in hand met ons meelopen was dat moeilijker. Uiteindelijk bereiken we onze minibus en arriveren we allemaal samen in Hotel Kaba in Natitingou. Het frisse water van het zwembad doet deugd… We zoeken ook een kleedmaakster om uit de stof die Remi en Nele op de markt kochten iets mooi te naaien. Het wordt spannend afwachten…

27 december

L’heure Européenne zegt dat we in het schemerdonker om 6u vertrekken naar Le pays de Tata, de naam voor de authentieke versterkte boerderijtjes in het Atacora-gebergte. Om de hitte van de middag te vermijden ontbijten we eerst in een charmant hotelletje dat als een Tata is ingericht en waar de twee circuits starten die we zullen afleggen. Om 8u beginnen we aan een tochtje door de savanne met uitleg over de plaatselijke flora om na heel wat klimmen en dalen bij een grot aan te komen nabij een waterval. In die grot verscholen de jongelingen uit het dorp zich tijdens de 18e eeuw voor de slavenhandelaars en later voor de kolonialisten die dwangarbeiders zochten voor de aanleg van de koloniale route. Zelfs de grote voorraadkruiken zijn er nog bewaard. Op de lastige terugweg laten we Lambert uitpuffen want eventjes wordt het hem toch wat te veel. Een chauffeur-gids heeft niet veel kans om aan zijn conditie te werken.

Het tweede deel van de trip is uiterst boeiend want we leren de structuur van een Tata en de levenswijze van de mensen beter kennen. Een Tata met zijn typische torentjes is gebouwd in twee verdiepingen. Ongelooflijk hoe ze hier met weinig middelen zo’n ingenieuze architectuur konden ontwikkelen. Onderaan zijn er werkplaatsjes en stallen voor de dieren tijdens het regenseizoen. Koken en leven doen ze op het terras bovenaan waarrond ‘slaapkamertjes’ en voorraadkamers zijn gebouwd. Prachtig om dit van dichtbij te kunnen bekijken en dat met de plaatselijke gids Matthias, die zelf in het dorpje woont. Stilaan beseffen we waarom het belangrijk was om zo vroeg op te staan want de zon brandt na het middagmaal genadeloos. Een duik in het zwembad komt dus weeral goed van pas…

’s Avonds eten we lekker in Hotel Bourgogne, Henk en Remi rijden er met een ‘Zem’ (taxi-moto) naar toe en ruiken tijdens het ritje door de enige straat die Natitingou eigenlijk vormt, allerlei typische Afrkaanse geuren. Het smaakt er heerlijk en dat belooft voor oudejaarsavond want dan overnachten we in dit gezellige hotel.

28 december

Vandaag nemen we het op ons gemakje, à l’aise… Voor de middag bezoeken we het Musée Régional van Natitingou en in de namiddag verfrissen we ons in de watervallen van Kota. Het water stort zich naar beneden in een meertje en vormt en prachtig decor. We duiken het water in en nemen een regendouche maar dan in het echt! Enkele jongelui amuseren zich en maken foto-reportages bij de vleet. Lambert en Henk slaan nog wat voorraden in voor onze trip door het wildpark vanaf morgen: benzine in bidons en proviand.

Vanavond  eten we in één van de beste restaurants van Bénin volgens de Petit Futé, La Brèche de Nati. In een echte Tata worden we op het terras verwacht. En het loont de moeite! In een uiterst gezellig sfeertje bij kaars- en kachellicht worden we vergast op steengrill à la Béninoise. De kelner braadt voor ons het lekkerste rundvlees dat we ooit gegeten hebben… Voor ons is dit een sterrenrestaurant à l’Africaine.

Morgen vertrekken we om 5u (!) naar het Parc Pendjari voor drie dagen, één van de mooiste wildparken van West-Afrika waar we hopelijk veel dieren zullen zien… Vier van de Big Five leven er en het is de vraag of we de ‘patron’ zullen te zien krijgen, de leeuw. Wordt vervolgd….