Benin 2013-2014 De eerste dagen

19 december 

Na een deugddoende koffie in het station van Lichtervelde en een dreupeltje van Lindatje bracht de trein ons naar Brussel-Zuid. Inchecken bij air France en met de TGV naar Parijs . Er was even grote paniek in de luchthaven want de incheck tijd voor de bagage blijkt voorbij… Gelukkig kunnen we aan een andere balie toch nog onze koffers afgeven.  Oeffffffffff! Met een beetje vertraging gaan we toch de lucht in voor 6 uur vliegen naar Cotonou. De Afrikaanse warmte slaat in ons gezicht wanneer we de trap afdalen, wat een verschil met de winter in België. Na de formaliteiten wandelen we buiten door een haag van Beninezen waaruit plots Lambert opduikt. Het is en warm weerzien voor Henk, maar we worden aangespoord door de toeschouwers om de andere reizigers niet op te houden… Altijd hectisch als Air France arriveert! We spoeden ons naar de minibus en bij het inladen kwetst Lambert zich aan het kofferdeksel. Hij bloedt zwaar aan zijn hoofd en even is er paniek. De papieren zakdoekjes worden meteen opgebruikt en Sophia brengt pleisters aan. De  eerste kennismaking is heel bijzonder dus. Lambert blijft er rustig bij en achteraf blijkt het inderdaad nog mee te vallen. Oefffff voor de tweede keer. In het ‘Hotel  Du Lac’ klinken we op onze aankomst én op Sophia’s verjaardag. Op het enorme terras met uitzicht op de Lagune is het zalig warm met een windje, het is de periode van de Armatan, een wind die ook in het noorden zorgt voor verfrissing gedurende een maand. Het is al na middernacht wanneer we gaan slapen… Onze eerste nacht in Afrika.

20 december

Lambert heeft de volgende dag een bezoek voorzien aan de ‘Fondation  Zinsou’ , een galerijtje waar Beninese kunst wordt tentoongesteld en waar men schoolkinderen naartoe brengt met een kleurrijke bus. Momenteel worden werken tentoongesteld van een jonge artiest uit Porto Novo (gerard quenum)

Na een drankje in een leuke bar en wat aankopen in de shop, zetten we koers naar Lokossa. Lambert heeft brood, smeerkaas en fruit gekocht voor onderweg. Tijdens de rit heel wat beelden die op ons netvlies zullen gebrand blijven, zegt Louise. Omleggingen en wegenwerken alom, de Chinezen werken blijkbaar maar traag. Het is niet bepaald rustig op en langs de weg: kraampjes,voetgangers met torens op het hoofd, metershoge vrachtwagens en duizenden moto’s (zem)… In Lokossa nemen we onze intrek in een simpel maar gezellig hotelletje met leuk terrasje. Een verschil met Hotel Du Lac, maar dit is het echte Afrika. We krijgen onmiddellijk bezoek van kinderen uit de buurt en verblijven hier echt tussen de plaatselijke bevolking. En ze genieten overduidelijk van onze nieuwjaars-lukken.

En dan is het tijd voor Dogbo! Bonjour Dogbo! Borgia( de adjunct secretaris, een oude bekende) neemt ons mee naar een lagere school in Totchangi. Maar eerst springt Yolande binnen . Voor ze naar Cotonou vertrekt voor een vorming had ze nog ‘ een message pour Louise’. De ‘message’ is een stel zelfgemaakte oorringetjes, wat een verrassing!

De ontvangst in de school maakt indruk op ons. Tachtig leerlingen zingen heel overtuigend “ Nous sommes les avocats de l’eau”. Ze werken rond water en hygiëne dankzij een project van Protos, een Belgische ngo die ook door de Roeselaarse scholen zal ondersteund worden. In maart is het wereld waterdag en wordt een educatieve wandeling uitgewerkt in Roeselare. Henk vertelt dit ook aan de kinderen. Met en toneeltje en een demonstratie tonen de kinderen dat het wassen van hun handen belangrijk is voor hun gezondheid en hygiëne. Ook Remi  werd uitgenodigd om de werking van de Tip-Tap te demonstreren. Terug in het centrum namen we een kijkje bij het podium dat hel Clac aan het bouwen is met de opbrengst van de voorstellingen ‘ Romeo en Julia’ van de STAP Roeselare. Binnen enkele dagen moet het afgewerkt zijn! Na een rondleiding in de mairie drinken we een Benenoise in het stamcafé van Henk, Oboube...

21 december

Op zaterdag hebben we een druk programma af te werken want we willen het dagelijkse leven en werken in Dogbo leren kennen. We trekken naar de rijstvelden tot aan de rivier de Mono op de grens van Togo. We zien de productie van oogst tot consumptie en tot onze verbazing krijgen we zelfs een zak rijst mee! Over de middag wacht ons nog een grotere belevenis want Maurice neemt ons mee naar een lokaal restaurant ( lees: hutje langs de weg). We voelen ons de ‘Local Foodies’ want we eten met onze handen ‘manioc pilé’ ( soort gestampte maniok) met ‘piments’, een heel scherpe kruidensaus én…….. Agouti of brousserat! Verser kon niet want net daarvoor zagen we de kokkin een enorme rat ontharen en bereiden. En het heeft ons gesmaakt! Alhoewel onze lippen nog branden…  
Na de middag volgen een reeks bezoekjes aan plaatselijke ambachten. Sterke vrouwen zorgen voor de productie van ‘ l’huile rouge’ vervaardigd uit palmnoten die men met de voeten stampt of perst met een primitief toestel. We bezoeken ook kwekerijen van kippen en konijnen waarbij de boeren vragen naar uitwisseling met boeren van bij ons. Tenslotte rijden we kilometers lang door de brousse naar de plaatselijke alcoholproductie mee te maken. Eens aangekomen zien we direct aan de pupillen hoeveel graden de alcohol, sodabi bevat. Twee plaatselijke goedgespierde negers demonstreren ons het kappen van de palmbomen. Hun 33e al vandaag… We zien  en ruiken hoe de palmwijn uit de stam loopt en hoe men die omzet van palmwijn tot pure alcohol.

Na de traditionele afsluit bij Oboubé kopen we nog wat nootjes bij de weg en nodigen we de plaatselijke coiffeuses uit om Louise een afrikaanse look te geven. Liefst 4 coiffeuses nemen Louise onder handen. Ondanks de  verschillende stroompannes mag het resultaat er toch wezen…

22 december

Op zondag gaan de mensen hier massaal naar de kerk, helemaal uitgedost. Vooral de vrouwen zien er prachtig uit. Om 7u hoorden we al de gezangen in de straat van het hotel.

We hebben vandaag een afspraak met Raoul in zijn centrum voor personen met een mentale handicap in Dogbo (arrondissement Madjre). Eerst krijgen we een heel hartelijke en warme ontvangst in het centrum zelf. De 60 mensen die er permanent verblijven zingen en dansen voor ons en heten ons welkom. Raoul is een lieve man met een groot hart en praat vurig over zijn project dat toch wel uniek is in Benin. In 2005 is hij gestart en haalde hij deze mensen van de straat en de markten. Ze werden verstoten of weggestopt, zelfs geketend, in de huizen. De mensen hier wisten niet hoe ermee om te gaan en dachten dat ze bezeten waren door de duivel en hadden er schrik van. Ondertussen  zijn al meer dan 900 mensen behandeld in het centrum, de meesten kunnen terug naar huis en komen  elke maand op consultatie. Af en toe komt ook een psychiater op bezoek die hen ondersteunt. En dit allemaal zonder centen van de overheid….

In 2009 heeft Raoul met steun van onze Hollandse vrienden Frans en Pietje een werkplaats opgericht die ‘De Tuin van Toyo’ heet. Daar werken de mensen uit het centrum in de landbouw, kweken ze konijnen en hebben een naai-ateliertje. Daar krijgen ze een vorming om opnieuw in hun eigen omgeving te gaan wonen en te werken. Er zijn grote plannen om het centrum te verplaatsen naar de tuin en een beter comfort te bieden voor de mensen. We beloven om mee steun te zoeken voor hun schitterend project en mooie dromen die hier niet zo evident zijn in Afrika. Terug in de minibus was het stil want we waren sterk onder de indruk van het engagement van Raoul… ‘Wat deze mensen nodig hebben is veel liefde en geborgenheid’ gaf hij ons mee.

We wisten toen nog niet wat ons te wachten stond…. We hadden aan Albert, een ambtenaar van de gemeente en vriend van Henk, maar ook priester in de voodoo-cultus, gevraagd om ons eens in te wijden in die cultuur. Wat we daar te zien kregen tartte elke verbeelding! Je moet het zelf meegemaakt hebben om het te kunnen vatten, maar de ceremonie van 2 uur was indrukwekkend en een ware cultuurshock. Tijdens opzwepende gezangen en dansen werden door geschilderde helpers geiten, kippen, kuikens en zelfs een hond en een kat voor onze ogen geofferd… Bizar en soms een beetje gruwelijk maar we beseften dat dit een andere cultuur is en dat het voor ons een eer was om dit exclusief te mogen meemaken. Na de ceremonie praatten we nog na met Albert, die toch wel een heel lieve man is en bekommerd om de mensen. En als we in België wensen hebben mogen we hem altijd contacteren voor een ceremonie op afstand….Misschien zorgt hij zo wel voor een man voor Nele…. De offers zal hij ons later meedelen….